دَم بُوَد نایی و مَن در دَمِ دَم هستم نِی
بند بندم همگی پُر بُوَد از نغمه وی
هر دَم از دَم بزند آتشم اندر رگ و پی
عشق دم گاه به رومم کِشَد و گاه به رِی
"گاه اندر عرب اندازد و گاهی عجمم"
یا رب این نای و نِی و ما و من و دمدمه چیست؟
دَم به دَم می دمد و صاحبِ دَم پیدا نیست
پُر صدا کرده جهان را ز منم این من کیست؟
منم این صاحب ِ دم ،یا من و او هر دو یکیست
"او منم یا منم او یا بُوَد از او منمم"
منم آن ذات که در عین ِ صفات آمده ام
از حضور ِ شه ِ شیرین حرکات آمده ام
خضر ِ راه حقم و از ظلمات آمده ام
گمرهان را هِله از بهر نجات آمده ام
"ای بسا مُرده که یک دم شود احیا ز دَمَم"
من که از باده ی خُمّ ِ هُوَ هو مخمورم
نیست جز دُرد کِشی چیز دگر منظورم
من ز هفتاد و دو ملت به حقیقت دورم
بر سر دار انا الحق زنم و منصورم
"خصم اگر سنگ ببارد به سرم نیست غمم"